“Ik denk dat artsen angstiger zijn geworden om actief mee te werken. Terwijl alleen de patiënt kan bepalen of het lijden ondraaglijk is, fysiek of mentaal. In Nederland hebben artsen zich te houden aan de hopeloos verouderde eed van Hippocrates. In België is het anders, daar werken ze met een zogenaamde ‘artseneed’, die veel meer handelingsvrijheid biedt. In ons land belemmeren vooral de christelijke partijen en instituties de voortgang en ik verwacht niet dat dit op korte termijn verandert.
Ik pleit voor een informeel netwerk van contactpersonen om de levering van middelen te regelen. Dit heeft naar mijn mening de hoogste prioriteit. Daarmee kunnen we ook de betrouwbaarheid van de middelen beter bewaken. Ook vind ik het van belang om via alle mogelijke kanalen druk op de politiek en op het Openbaar Ministerie te blijven uitoefenen om tot legalisering te komen. De coöperatie zou zich bij acties niet moeten laten tegenhouden door de heersende politieke opvattingen.
Persoonlijk wil ik wel beschikken over de nodige middelen. Ik wil niet in een mensonterende fysieke of mentale toestand terechtkomen waarin ik geen zeggenschap meer heb over hoe en wanneer ik mijn leven wil beëindigen. Via internet ben ik op zoek naar leveranciers van levensbeëindigende middelen in het buitenland, waaronder België en Zwitserland. Met mijn financieel-economische achtergrond wil ik graag meedoen in een werkgroep van de coöperatie om verder te kijken naar de mogelijkheden.”