“Ik vind het streven van de coöperatie om levensbeëindiging te legaliseren voor hen die de rit niet willen uitzitten een fantastisch initiatief. De coöperatie legt de beslissing en de uitvoering van de laatste stap bij de mensen zelf, zonder tussenkomst van wie dan ook. Natuurlijk moet je altijd blijven uitkijken voor misstanden. Vergelijk het met abortus. Daar is het nu zo geregeld dat je, binnen bepaalde grenzen, kunt kiezen wat je wilt. Bij een vrijwillig levenseinde zou dat net zo moeten zijn. Anders krijg je nare toestanden.
Het gaat om heel persoonlijke levensvragen. Ik begrijp dat de ChristenUnie wil voorkomen dat mensen vanuit eenzaamheid naar een zelfgekozen einde verlangen en zich daarvoor inzet. Maar dat lost het probleem niet op. De ondraaglijkheid van het bestaan is immers voor iedereen anders. En alle redenen om eruit te willen stappen zijn voor mij legitiem, juist omdat ze zo persoonlijk zijn. Neem mijn moeder: toen die kort geleden overleed, was ze bijna 96 jaar. Ze had Carola (61) is studiebegeleider bij Business School Nederland. Van nature is ze niet bang voor haar levenseinde, maar eindeloos lijden wil ze niet. Ze vindt het treurig dat de overheid op dit terrein van alles wil opleggen en verbieden al jaren alzheimer en vasculaire dementie. Een half jaar ervoor had ze nog een nieuwe heup gekregen waarvan ze niet kon revalideren. Ondanks alles hield ze vast aan het leven, maar voor mij en de familie had dat weinig kwaliteit meer. Het was zelfs pijnlijk om te zien.
Mocht ik later ook gaan dementeren, en met veel dementerenden in mijn familie is dat niet ondenkbaar, dan hoef ik van mezelf de beker niet leeg te drinken. Het lijkt me niet erg waardevol om in een luier in een rolstoel zitten en volledig afhankelijk van anderen te zijn. In dat geval is een gekozen einde, voor een aangename dood, voor mij een reële optie. Al zegt mijn enige dochter graag voor mij te zorgen, het lijkt mij erg naar en belastend om je eigen moeder achteruit te zien gaan. Ook wil ik haar moeilijke beslissingen besparen. Om die reden heb ik mijn levenstestament laten opmaken, maar ik begrijp dat de eigenlijke stap bij mij ligt. Al vraag je om actieve levensbeëindiging, tot nog toe betekent dat alleen dat er geen levensverlengende maatregelen worden genomen en dat de medicatie wordt gestaakt. Een hond help je eerder uit zijn lijden dan een mens.
Bezit van het laatstewilmiddel zou een grote geruststelling zijn. Ik vond het ronduit ontluisterend dat de zelfmoord van een jong meisje werd toegeschreven aan de coöperatie, waardoor toen werd opgelegd om de verstrekking van het middel te staken. Ik voorzie dat het nog jaren gaat duren voordat we het middel op een legale manier kunnen krijgen. Nu verzamel ik allerlei medicijnen die mij ooit zijn voorgeschreven en die ik niet heb gebruikt, maar ik weet niet of dat gaat werken. Voorlopig zijn we aangewezen op de inzet van de coöperatie. Een kwestie van volhouden dus.”a