“Bij de borstamputatie heeft de chirurg ook de lymfeklieren in mijn rechteroksel verwijderd. Achteraf gezien was dit niet nodig. Het heeft ook heel lang geduurd voordat de diagnose ‘fantoompijn’ is gesteld en daarom heb ik jarenlang allerlei medicijnen en pijnstillers moeten slikken. Met de nodige bijwerkingen natuurlijk. De fantoompijn werd steeds heftiger en was na een tijdje in mijn hele rechterarm en hand te voelen. Ik heb diverse gespecialiseerde pijnklinieken bezocht voor therapieën en behandelmethodes voor pijnbestrijding. Helaas zonder resultaat.
De kwaliteit van leven ging steeds meer achteruit. Ik was niet meer in staat mijn baan aan te houden en dat betekende een flinke financiële aderlating. Door deze omstandigheden waren mijn man en ik veel op elkaar gericht. Lang niet iedereen begreep de onzichtbare pijn. Mijn man was al die tijd een geduldige en liefdevolle steun en toeverlaat voor mij. Helaas werd hij in mei 2017 ziek en na onderzoek bleek dat hij kanker had. Omdat hoop op genezing miniem werd geacht en er veel pijn in het verschiet lag, hebben mijn man en ik besloten om hem die lijdensweg te besparen. Wij hadden al lange tijd een euthanasieverklaring bij onze huisarts afgegeven en deze was bereid hiertoe over te gaan. Het afscheid in juli 2017 was waardig en ontroerend. Precies zoals het einde voor een mens moet zijn om ook de nabestaanden een goede herinnering mee te kunnen geven.
Uit respect en liefde voor mijn man die mij regelmatig moed heeft ingesproken, tracht ik mijn ‘leven’ voort te zetten. Dit wordt echter steeds ondraaglijker en ik wil er dus een eind aan maken. Het is welletjes! Als lid van de NVVE ben ik inmiddels al enige tijd het geëigende traject voor euthanasie ingegaan. Mijn huisarts heeft mijn man een goede dood gegund, en ik dacht dat mij die ook zonder probleem zou worden gegund. Helaas heeft de kruistocht tegen de milde dood die nu aan de gang is, de goedwillende huisarts en andere hulpverleners kopschuw gemaakt om zich hieraan te branden. Ik constateer duidelijk een aarzelende houding bij mijn huisarts.
Nu ook de Coöperatie Laatste Wil door de procureur-generaal is teruggefloten en het ‘middel’ niet meer beschikbaar kan stellen, zie ik de mogelijkheid voor begeleiding en menswaardig kunnen sterven zeer somber in. Met dank aan de puristen die liever de letter van een wet volgen dan met begrip en respect de mens tegemoet te treden die klaar is met het leven.”